 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Званы
|
|
Беларуская балада. XIV стагодзьдзе
|
– Што, званы, вы захадзілі,
Так трывожна зазванілі?
Хіба можна
Так пужаць
Ноччу соннай
Гараджан?
– Мы пачулі:
Недалёка
Сьвішчуць кулі–
Чулі клёкат?
То няйначай
Вораг гоніць:
Коні ў звоне...
Скачуць
Коні...
– Што, званы, вы застагналі?
Штосьці, дурні, мы праспалі...
I куды
У цемры йсьці?
Дзе нам ворага
Знайсьці?
– Вораг вас увёў у зман:
Ён жа тут
Ля нашых ран
I ля пакут...
Вы ідзіце
На наш звон
I убачыце,
Дзе ён.
Нас здымаюць
Са званіц,
Нас кідаюць доле
Ніц –
Мы ў няволі...
– Што замоўклі вы, званы?
Вашы стогны не чутны.
А бяз вас
Уночы
Не, ня бачаць
Вочы.
– О, які цяжкі ў нас
Лёс!
Нас вязуць
Праз рэкі сьлёз
I наўскач
Празь лямант,
I праз плач
Таксама...
Каб маўчалі,
Не званілі, –
Языкі нам
Прышчамілі.
А ў такім палоне,
Як жа мы зазвонім?!
Горад змоўк...
Счарнеў ад дум...
На званіцах
Дрэмле сум...
Калі вывезьлі званы–
Значыць,
Здаўся горад без вайны.
Плача...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
